Cd... (2) OPOWIADANIE OPARTE NA FAKTACH.
(...) Był jak to przysłowiowe piąte koło u wozu, które wszystkim zawadza, które wszyscy popychają, przestawiają i ignorują. Nie jest nikomu potrzebne w danej chwili i każdy chętnie pozbyłby się tego balastu, tego koła. Takie odczucia miał Damian i nie mylił się. Robił wszystko, aby przebywać jak najmniej w domu, nie chciał nikomu przeszkadzać, ale zaczął się buntować w sobie na takie życie, na takie traktowanie go przez rodzinę, a szczególnie przez matkę. Miał wszystkiego naprawdę dość.
Na duchu podtrzymywała go pewna pani, pewna dziewczyna, którą zapoznał korespondencyjnie przez młodzieżową gazetę. Znalazł bratnią duszę, której zaufał, którą polubił, którą przyjął do siebie. Zdawało mu się, że zna tę dziewczynę od dawna, że wszystko o niej wie, a tak naprawdę, to nie wiedział o niej nic. nawet nie wiedział jak wygląda, jakie ma oczy, jakie ma włosy, co porabia i gdzie mieszka. Wiedział tylko, że ma wysiąść na tej stacji, na tym dworcu i tu dopiero będzie mógł zobaczyć co wybrał i do kogo przyjechał.
Ona jego też nie znała, wiedział o tym, też wybrała w ciemno, też zaufała swojemu instynktowi, czy będzie rozczarowana, czy zadowolona swoim wyborem, tego nie wiedział. Nie przyszła, nie przywitała go, może w ostatniej chwili ogarnęło ją przerażenie? Wszystko możliwe... A może gdzieś jest tutaj, w tym tłumie podróżnych i z ukrycia obserwuje go? Spojrzał na trzymający niewielki bukiet kwiatów, który trzymał w dłoni. To był, to miał być jego znak rozpoznawczy dla niej, dla obcej dziewczyny, która miała czekać na niego na peronie. Nie czekała, nie przyszła, pozostawiła go na pastwę losu. Powolutku wziął kwiaty ze stolika i położył je na krześle obok. Smutnie na nie spojrzał.
(CDN...)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz