"MOJE DZIECINNE BAJKI I BAŚNIE" - 5 (63)

Cd...

                       "ZŁY KRÓL I DOBRA KSIĘŻNICZKA"

(...) - Jest to kara dla króla Butusa, za jego niecne czyny. Zbyt dużo zginęło przez niego ludzi, dlatego kara jest taka sroga.

- Ale dlaczego księżniczka?

- A któż mógłby ponieść karę, on? To zbyt mało dla niego. Po stracie córki długo będzie rozpaczał, może wówczas zmieni się na lepsze.

- Czy nie ma innego sposobu, aby go ukarać - nie dawał za wygraną.

"Śmierć" milczała.

- Jest! - powiedziała po chwili bardzo cicho i zamilkła.

- Powiedz - wyszeptał Cyryl i nieznacznie przybliżył się do "śmierci".

- Odejdź. Nie zbliżaj się do mnie, bo zginiesz.

- Mów.

- Księżniczkę może uratować tylko "woda życia". Pozostał jej tylko jeden miesiąc życia, później już nic jej  nie pomoże. Ale "wodę życia" zdobyć jest naprawdę trudno.

- Mów - ponaglał ją Cyryl.

- Pójdziesz do lasu na dużą polanę. O północy zobaczysz studnię. Musisz do niej wejść i zejść na sam dół. Tam będzie czekał na ciebie mój pomocnik, on ci powie co dalej masz robić.

- Ale...

- Więcej ci nie mogę powiedzieć - wyszeptała cicho "śmierć" i w jednej chwili zniknęła.

Szybko pobiegł do króla. Widząc biegnącego Cyryla, dworzanie usuwali mu się z drogi i cichutko podchodzili do miejsca, gdzie siedział znienawidzony władca. Chcieli usłyszeć jaką nowinę przynosi i co powie król.

- Królu, muszę natychmiast wyruszyć po lekarstwo dla księżniczki - powiedział i padł na kolana przed nim.

Gniewnie spojrzał na niego władca, przyglądał mu się długo, coś mruczał do siebie pod nosem i nerwowym ruchem gładził swoją długą brodę.

- To jeszcze nie wyleczyłeś mojej córki?

- Nie panie i mój władco!

- Jak to? Chcesz aby twoi najbliżsi zginęli?

- Nie, nie chcę. Muszę natychmiast wyruszyć po "wodę życia", tylko ona może uratować twoją córkę.

Król ze zdziwienia aż otworzył szeroko usta. Dworzanie podeszli bliżej aby słyszeć każde słowo, wszyscy słyszeli o "wodzie życia", ale jeszcze nikomu nie udało się jej zdobyć. Dużo śmiałków wyruszyło po nią, ale z takich wypraw nikt nie wracał, nikt więc nie wiedział, gdzie ona się znajduje.

Wśród stłoczonych dworzan, niedaleko króla stał konkurent do ręki księżniczki, książę Fabiś, który przyjechał z sąsiedniego kraju starać się o rękę księżniczki Róży. Jednak bezskutecznie. Róża odrzuciła jego nieudolne zaloty, a że nie grzeszył urodą, poświęcała mu bardzo mało czasu. Bardzo był tym rozgniewany, snuł plany zemsty na pozostałych konkurentach, a do księżniczki miał żal, że go odrzuca, mimo jego dużego majątku i wielkiego bogactwa. Teraz pojawiła się iskierka nadziei na zdobycie życiodajnego napoju. Musi tylko przypilnować Cyryla.

(CDN... t.m.i.)